^{اقرار در دعاوی حقوقی}

هرگاه كسی به ضرر خود و به نفع دیگری در یك امر حقوقی اقرار به چیزی كرد، این اقرار دارای چند اثر است:

1) اقرار قابل انكار نیست:

اگر كسی به ضرر خود و به نفع دیگری از وجود حقی خبر داد دیگر نمی‌تواند اقرار خود را رد كند و این اقرار به ضرر وی دارای اثر هست. مگر اینكه اقرار كننده اثبات كند كه بر اثر اشتباه یا تلقی نادرست اقرار كرده است كه در این صورت باید تلقی اشتباه خود را در مقابل دادگاه اثبات كند وگرنه اقرار به ضررش اجرا می‌شود.

2) اقرار تمام كننده دعوا است:

اقرار اگر نزد قاضی صالح و دادگاه صورت گرفته باشد بهترین دلیل برای صدور حكم دادگاه به ضرر اقرار كننده است و با اقرار فرد، دادگاه دیگری نیازی به جستجو و بررسی سندهای دیگر ندارد و بر اساس اقرار فرد می‌تواند به ضرر او حكم كند. البته چنین امتیازی تنها برای اقراری است كه در دادگاه صورت می‌گیرد زیرا قاضی دادگاه می‌تواند بر شرایط ادای اقرار نظارت كند و مطمئن شود كه اقرار به درستی صورت گرفته است.

3) اقرار قابل تجزیه نیست: 

گرچه اقرار به نفع كسی است كه برای او اقرار شده اما اگر وی بخواهد از اقرار استفاده كند حق ندارد اقرار را تجزیه كند و تنها از بخشی از اقرار به نفع خود استفاده كرده و از بخش دیگر آن صرف نظر كند. اقرار بهترین دلیل برای اثبات حق است: اگر یكی از طرفین دعوا در دادگاه به نفع طرف دیگر دعوا و به ضرر خود، اقرار به حقی داشته باشد، به دلیل دیگری در دادگاه نیاز نیست و با همان اقرار دادگاه می‌تواند حق را به صاحب حق بدهد. در ماده 202 قانون آیین دادرسی مدنی به این نکته اشاره شده و آمده است که: «هرگاه کسی اقرار به امری نماید که دلیل ذیحق بودن طرف او باشد، دلیل دیگری برای ثبوت آن لازم نیست.»

^{مطالب مرتبط با اقرار :}

1- دلایل اثبات دعاوی کیفری

2- جرم شهادت دروغ و مجازات آن

3- سوگند و قسم به عنوان دلیل برای اثبات دعوا

4-روش دفاع در دادگاه و جلسه رسیدگی، ایرادات دادرسی